సంతకం...

ఎప్పటి నుండో ఏదో ఒకటి రాయాలని కోరిక.కాని ఇప్పటికింకా అది తీరలేదు. మనసులోని భావాలకు అక్షర రూపం ఇద్దామనుకునేసరికి కెరటంలా మరో ఆలోచన. పోనీ వచ్చిన ఆలోచనకి కొంచం హంగులు దిద్ది ప్రాణం పొద్దామనుకునేసరికి మరో కెరటం. అసలింతకి ఏమి రాయలానుకుంటున్నావని అడిగితే ఏమని చెప్పను ? కథా ? కాదు…కవిత్వమా ? అస్సలు కాదు…ఏంటొ సరిగ్గా నాకే తెలీదు…. నాకే కాదు నా అలోచనలకి కూడ స్థిరం తక్కువనుకుంటా…అందుకే ఒక దాని వెంట మరొకటి ప్రవాహంలా ..చివరికి ఎవరైనా ఏమి రాసావని అదిగితే కలగాపులగమైన నా మెదడులోని అలోచనలకి చిహ్నంగా ఒక తెల్ల కాగితం..కాగితం చివరన ఇలా అందమైన నా సంతకం.
--ఆదిత్య

Comments

Anonymous said…
This one is far better man.. This resembles the common man.. but only those succeed who think patiently & relentlessly until they achieve what they think... There is not difference between winners & losers.. Winners never quit.. quitters never win..

----Venu.
July 14, 2006 3:36 PM
C. Narayana Rao said…
O'Henry కథల్లోలా మీకు 'కొసమెరుపులు ' ఇష్టమనుకొంటా! మీ రచనలు కొసమెరుపుతో అంతమౌతున్నాయి.welcome to the O'Henry in the making.
August 17, 2006 6:47 AM
cbrao said…
కధనం, ముగింపు రెండూ బాగున్నాయి.కాని బ్లాగుగా చూస్తే మూదు కధల్లో పోలిక కనపడుతుంది.ముగింపులో మెలిక తీసుకురావాలనే ప్రయత్నం. కొత్త పోస్ట్ లో వైవిధ్యం కొసం భిన్నంగా రాయండి.
August 18, 2006 7:54 PM
కామేష్ said…
హాయ్ ఆది ! ఇది చాలా బెటర్. బెటర్ కాదు నా ఉద్దేశంలో బెస్ట్. నారాయణరావు గారు చెప్పినట్లు కొసమెరుపులు నీకు ఇష్టమనే అర్ధమవుతోంది. ఈ విధానాన్నే కొనసాగించు. బాగుంది. Continue.
August 24, 2006 6:03 AM
Anonymous said…
It's better.The other 2 seems to be your own experiences rather than creation.Good Job...go ahead
November 10, 2007 7:49 AM
Post a Comment

Popular posts from this blog

ఫొటో

హైటెక్ సిటి లొ ఓ హైటెక్ ఆఫీస్ టైం సాయంత్రం 5:30 అయ్యింది. ఇంటికి వెళ్లిపోదాం అని చివరి సారిగా మెయిల్స్ చెక్ చేసుకుని, చాట్ చేస్తున్న ఫ్రెండ్స్ కి కూడా 'బై, సీ యౌ టుమారో' అని చెప్పి, సిస్టం లగౌట్ చేసేసాను హెల్మెట్ తీసుకుని, నా వర్క్ స్పేస్ లోంచి బయటకి వస్తూ, ఇంకా పని చెస్తున్న నా ఫ్రెండ్స్ ని జాలిగా చూసి, 'బై గయ్శ్ అని చెప్పి ఆఫీసు డోర్ వైపు నడిచాను... వడివడిగా వేస్తున్న నా అడుగులు, రిసెప్షన్ దగ్గర్కి చేరుకునేలోపు నాకు తెలియకుండానె స్పీడ్ తగ్గించేసాయి. ట్రాఫిక్ సిగ్నల్ దగ్గర ఎల్లో సిగ్నల్ పడినట్టుగా. రిసెప్షన్ దగ్గరకి వచ్చేసరికి రెడ్ సిగ్నల్ పడిపోయింది. ఎంత ప్రయత్నించినా అడుగు ముందుకు పడలేదు. కారణం, రిసెప్షన్ దగ్గర ఒక అమ్మయి. ఎల్లో కలర్ చుడిదార్ లొ వుంది. తన జుట్టు చెంపల మీదకి పడుతుండటం వల్ల మొహం సరిగ్గా కనిపించలేదు. 'ఈ ఎల్లో సిగ్నల్ ఎవరబ్బా ? ఇంటర్వ్యూ కి వచిందా ?' అని డౌటొచ్చింది. ఒక వారం క్రితమే వచ్చిన రెఫెరల్ మెయిలు గుర్తొచ్చి. ఖచ్చితంగా ఈ అమ్మాయి ఇంటర్వ్యూకే వచ్చి వుంటుందనిపించింది. ఇంటర్వ్యూలన్నీ  సాధరణంగా మా మెనేజర్ చేస్తాడు. ఈ అమ్మాయి పేరు కనుక్కుని, నాక
Read more

ఎవరు నువ్వు ?

“శైలేష్‌ని ఎందుకు చంపావు ? ” “నేను చంపలేదు .” “మరెవరు చంపారు ?..........................అడిగేది నిన్నే.. మాట్లాడవేం ? …….నాకు తెలుసు నువ్వే చంపావు .” “చంపింది నేను కాదంటే వినవేం ?” “నువ్వు కాకపోతే నీలోని రచయిత. ఇద్దరు ఒక్కటే కదా. ........” “అన్నీ తెలిసి కూడా నన్ను ప్రశ్నిస్తావేం ?” “ఆంటే నువ్వు రచయితవి కాదా ?” “కాదు. నేను రచయితని కాదు.రచన నా వృత్తి అంతకన్నా కాదు .” “వృత్తి కాకపోతే ప్రవృత్తి........పాపం శైలేష్....నిర్దాక్షిణ్యంగా బలయిపోయాడు .” ..“నా గురించి అన్నీ తెలిసి కూడా నన్నెందుకు విసిగిస్తావ్ ? వెళ్ళు అవతలికి. అయిన శైలెష్ నా కథలో సెంట్రల్ క్యారెక్టర్. ఆ క్యారెక్టర్ని చంపితేనే ప్రేక్షకులు ఉత్కంఠగా చదివేది .” “హన్ నాకు తెలుసు..మొన్నటికి మొన్న ….నీ నవలలో హీరోయిన్‌ని అందుకేగా చంపేసావు.? ఆ నవలకి చాలా మంచి రెస్పాన్స్ వచ్చింది. ఇప్పటి వరకు అతితక్కువ కాలంలో ఎక్కువ కాపీలు అమ్ముడుపోయింది ఆ నవలే కదా…అయినా ప్రేక్షకుల్లో ఉత్కంఠ లేపటం కోసం ఒక మనిషిని చంపేస్తావా ?.కీర్తి,డబ్బు సంపాదించటం కోసం ఖూనీలు కూడా చేస్తావనుకోలేదు. రచయిత అంటే తన రచనలతో పదిమందికి ఙ్ఞానాన్ని పంచాలి కాని ఇలా ఖూనీలు చెయ్యకూడ
Read more

ప్రతిరూపం

                             నిద్రపోతున్న నాకు హఠాత్తుగా మెలకువ వచ్చింది..కళ్ళు తెరిచి చూస్తే అంతా చీకటి.అయినా చీకటిని చూడటం ఏమిటి ? నా భ్రమ కాకపోతే.అంతా నిస్శబ్దం. నా గుండె చప్పుడు నాకే వినిపినిచేటంత నిస్శబ్దం. కొన్ని క్షణాల పాటు నాకు ఏమి అర్థం కాలేదు. నిస్శబ్దాన్ని పారద్రోలటానికి అలరం టైం-పీస్ టక్….టక్….టక్…మని చప్పుడు చేస్తోంది.. టైం ఎంతయ్యిందో సరిగ్గా తెలీదు కాని ప్రపంచం తో తనకి సంబంధం లేదన్నట్టు సెకండ్స్ ముల్లు తన పని తాను చేసుకుపోతోంది.                 కొవ్వొత్తి వెలిగించటానికి మంచం మీద నుండి క్రిందకి దిగుతుండగా చెయ్యి తగిలి టేబుల్ మీద ఉన్న టైం-పీస్ క్రింద పడింది. అంతే. అది చప్పుడు చెయ్యటం మానేసింది. అప్పుడు అర్థమయ్యింది నిస్శబ్ధం ఎంత భయంకరంగా ఉంటుందో. గదిలో ఎక్కడ ఉన్నానో ఎటు వైపు వెళ్ళాలో తోచలేదు. ఆలొచించే శక్తి అస్సలు లేదు. టైం-పీస్ తో పాటే నా మెదడు కూడా పని చెయ్యటం మానేసింది. నా గుండె కూడ కొంత సేపు విశ్రాంతి తీసుకుంతే బాగుండును. ఇంతటి చీకటిని, నిస్శబ్దాన్ని భరించే బాధ తప్పేది. ఊపిరి పీల్చుకుని వదులుతుంటే ఆ శబ్దం నా గుండె లయ తో కలిసి రెసొనేట్ అవుతోంది.. ఎప్పుడు నేను వినని శబ్
Read more